O co chodzi?
2 marca 2012
Zagadnienie, którym się zajmuję w swojej pracy dotyczy utraty stateczności przestrzennej poprzecznie stężonych słupów dwuteowych o skokowej, nieosiowej zmianie przekroju poprzecznego.
Czytając to po raz pierwszy brzmi trochę zawile i niezrozumiale, ale po kolei.
Stateczność przestrzenna — z utratą stateczności mamy do czynienia, gdy następuje jakościowa zmiana pracy układu i pręt z postaci prostolinowej przechodzi w krzywą. Najbardziej znanym przykładem utraty stateczności jest wyboczenie, które charakteryzuje się tym, że linia ugięcia pręta jest krzywą płaską (wyboczenia następujw w płaszczyźnie mniejszej osi sztywności). Bardziej złożonymi przypadkami są wyboczenie giętne, wyboczenie giętno-skrętne (w którym postać utraty stateczności przybiera krzywą przestrzenną) czy zwichrzenie (kiedy oprócz ściskania, pojawiają się naprężenia pochodzące od zginania).
Słup stężony poprzecznie — to taki, w którym poprzeczne stężenia uniemożliwiają lub ograniczają (mogą to być więźi podatne) przemieszczenia słupa. W prawidłowo stężonej (ze wszystkimi typami stężeń) hali są to słupy, do których zostały przymocowane rygle ścienne.
Skokowa, nieosiowa zmiana przekroju — słup o skokowej zmianie przekroju (sztywności) to taki, dla którego ta zmiana następuje odcinkami. To, że ta zmiana jest nieosiowa, powoduje to, że osie poszczególnych części słupa są na pewnym mimośrodzie.
W praktyce taki model pręta reprezentują skrajne słupy w halach z suwnicami, w których część podsuwnicowa słupa przenosi obciążenia obciążenie od dźwigu, natomiast część nadsuwnicowa przenosi skutki oddziaływań pochodzących od warunków atmosferycznych.